;)
Het is een moeilijk woord. Jeugdpsycholoog. Inge van der Lans is het van beroep, en vertelt hoe ze kinderen helpt omgaan met angsten, verdriet, woede, onzekerheid en vervelende situaties op school of thuis.
Waar kan een jeugdpsycholoog je mee helpen?
“We leven in een wereld waarin het lijkt alsof iedereen altijd blij is. Op sociale media zie je bijna alleen maar mooie dingen en iedereen zegt ‘ja, goed’, als je vraagt hoe het gaat. Maar dat kan helemaal niet. Mensen zijn net zoals het weer. De ene dag is het zonnig, de andere dag regent het. Als het in jouw hoofd vaker regent dan zonnig is, wat oneindig veel oorzaken kan hebben, kan ik je misschien wel helpen. Als je elleboog pijn doet, ga je naar de huisarts. Als je kiespijn hebt, ga je naar de tandarts. En als je hulp nodig hebt bij het verwerken van emoties, kom je bij mij. Dat betekent natuurlijk niet dat wij alleen maar over zware onderwerpen praten. We kunnen waarschijnlijk ook ontzettend met elkaar lachen! Door te vertellen waar je last van hebt, komen wij samen bij de kern van wat je dwarszit. Dan zoeken we naar een oplossing, zodat je zelf weer verder kunt – met steun van je ouders en/of je docent(e).”
Wanneer is het een goed idee om een afspraak te maken?
“Iedereen is weleens bang, boos of verdrietig. Dat hoort erbij, als je een mens bent. Als dat vaak voorkomt en het je in de weg zit, kun je dat aan mij vertellen. Misschien voel je je eenzaam of onveilig – thuis, op school of in je buurt. Misschien ben je heel onrustig, of durf je anderen niet aan te kijken. Misschien vind je het moeilijk om je emoties te uiten en doe je dat op een manier die niet prettig is voor anderen. Misschien heb je moeite met leren. Misschien sjees je juist met twee vingers in je neus door de lessen (en is school voor jou dus geen uitdaging). Misschien heb je veel verdriet omdat er iemand ziek of overleden is, je ouders gescheiden zijn of gevlucht bent. Het kan allemaal, en alles mag er zijn. Maar voor jou is het prettig als je ermee om leert gaan. Jeugdpsychologen zoals ik hebben heel veel kennis over de ontwikkeling van kinderen, vanaf je geboorte tot vlak voordat je volwassen bent. Wij kunnen je begeleiden, of na een paar gesprekken een duwtje geven in de richting van iemand die nóg meer kennis heeft over jouw situatie.”
Heb je voorbeelden van hoe je kinderen helpt?
“Natuurlijk. Momenteel help ik drie zusjes. Hun moeder is overleden na vier jaar ziek te zijn geweest. Daar hebben ze veel verdriet van. Ik begeleid ze en geef ze een plek om over hun moeder te praten.
Daarnaast help ik een meisje van vijf jaar oud, dat bang is voor de killer clown. Ze kan ‘s nachts niet slapen, omdat ze ervan overtuigd is dat hij onder haar bed ligt. Samen oefenen we om haar gedachten op een ander spoor te krijgen. We vergelijken de killer clown met andere figuren die alleen in verhalen bestaan, maar niet eng zijn om aan te denken. Eenhoorns en elfjes, bijvoorbeeld. Een jongen van tien jaar oud die ik nu begeleid, is bang voor inbrekers. Een paar maanden geleden is er bij hem ingebroken, vandaar de angst. Als hij bij mij is, praten we over logica. Hoe groot is de kans dat het weer gebeurt? Heel klein. Bij angsten werkt het goed om je ademhaling onder controle te krijgen en te ontspannen. Je brengt je ademhaling van je borst naar je buik. Dat helpt enorm, en dat oefen ik met kinderen die ergens bang voor zijn. Dat kunnen ze zelf toepassen op het moment dat het gebeurt.
Er komt nu ook een jongen van tien jaar oud bij mij op gesprek wiens ouders zijn gevlucht voor de oorlog. Zelf is hij in Nederland geboren. Maar omdat zijn ouders zoveel heftige dingen meegemaakt, is hij vaak bedroefd. Zijn ouders kunnen er niet goed over praten, maar hij voelt wat zij hebben gevoeld. Dat komt er bij hem uit in de vorm van verdriet. Tijdens onze gesprekken help ik hem daarmee om te gaan en leg ik uit aan zijn ouders hoe ze elkaar kunnen steunen.”
Wat gebeurt er tijdens een gesprek met Inge (of iemand uit haar team)?
“Dat kunnen wij samen bepalen! Als we zin hebben in een wandeling, doen we dat. Liever tekenen? Kan ook. IJsje eten? Heerlijk! Ik ben er voor jou, en ik wil dat jij je op je gemak voelt. Jij mag het zeggen. Mijn doel om samen met jou te bereiken, is zelfredzaamheid. Dat betekent dat je zelf weer verder kunt nadat ik je geholpen heb. Als ik een laatste gesprek met iemand heb, zeg ik altijd: ‘Ik hoop je nooit meer te zien.’ Dat bedoel ik natuurlijk niet onaardig. Juíst niet. Het betekent dat ik verwacht dat je mij niet meer nodig hebt, omdat ik zie dat je sterker bent geworden.”
